Αλέκος Φασιανός: «Αντίο» στον Έλληνα «Άγιο» της ζωγραφικής τέχνης

Τα πρώτα καλλιτεχνικά σκιρτήματα, οι βασικές πηγές έμπνευσής του, ο Μόραλης, τα μεγάλα έργα και η διεθνής αναγνώριση
«Είναι κάποια πράγματα που γίνονται αναπόφευκτα, σαν να έχουν προγραφεί από παλιά. Θυμάμαι, όταν ήμουν στη Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγράφιζα στο δάπεδο, μπροστά στους συμμαθητές μου…Πολλές φορές έκλαιγα, κρυφά, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι ζωγραφική. Μού άρεσε όμως να απλώνω ένα χρώμα έντονο, ένα κόκκινο ή ένα μπλε σε μια μεγάλη επιφάνεια που να παριστάνει κάτι»: Τα παραπάνω είχε εξομολογηθεί σ’ ένα σημείωμά του, στις αρχές τις δεκαετίας του ’70 ο Αλέκος Φασιανός. Κι αυτά τα λόγια του αποτελούν, επί της ουσίας, τον ορισμό αυτού που λέμε «γεννημένος καλλιτέχνης». Κι όπως περίτρανα αποδείχτηκε, εκείνος, ταύτισε ολόκληρη τη ζωή του με την τέχνη του, πορεύτηκε μέχρι το τέλος με τα χρώματα, τα πινέλα του, τους καμβάδες του, τους τεράστιους ζωγραφικούς ήρωές του, που ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου και τον ανέδειξαν σε κορυφαίο ζωγράφο του 20ού αιώνα διεθνώς.Μέχρι το τέλος της ζωής του ο Αλέκος Φασιανός έπαιρνε ζωή και ικανοποίηση από την τέχνη του. Πολλές φορές ζωγράφιζε στο πάτωμα, σαν μικρό παιδί. Επέλεγε τα υλικά του, τα χρώματά του, τα ανακάτευε και ταξίδευε μαζί τους στα ανεξάντλητα μονοπάτια της φαντασίας του. Το ήξερε πολύ καλά, εξάλλου, και δεν δίσταζε να το παραδεχτεί δημόσια: «Όταν δεν ζωγραφίζω είμαι δυστυχής»!