Γράφει ο Θανάσης Κ.
H λεγόμενη «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» είναι το κορυφαίο ιδεολόγημα του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού!
Ή, αν θέλετε, είναι το όνομα του Ολοκληρωτισμού στην εποχή της «Παγκοσμιοποίησης»…
Γιατί εκείνο που πάντα επικαλείται ο Ολοκληρωτισμός είναι ότι προασπίζεται, λέει, το «ΌΛΟΝ» σε αντίθεση με τα «επί μέρους».
Τη συνολικότητα σε αντίθεση με την μερικότητα ή την επιτοπιότητα.
Την απόλυτη «ΕΠΙΒΟΛΗ» του ΟΛΟΥ – σε όλους…
Στα αγγλικά το Totalitarianism στηρίζεται στο Total που σημαίνει «συνολικό», αλλά υπονοεί και το «απόλυτο».
– Είτε Απόλυτη Αλήθεια είναι η υποτιθέμενη «φυλετική ανωτερότητα των Αρίων» κατά τον Ναζισμό,
– Είτε είναι η «σιδερένια νομοτέλεια των ταξικών αγώνων και της τελικής – αναπόφευκτης – επικράτησης του Κομμουνισμού…
– Είτε είναι οι “ελέω Θεού Μοναρχίες” των προηγούμενων αιώνων και του λεγόμενου ancient regime…
– Είτε είναι ο “Καθεστωτικός Χριστιανισμός” του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα – όπου, όποιος διαφωνούσε ήταν “αιρετικός” ή “υπηρέτης του διαβόλου”.
Είτε με θρησκευτικό μανδύα, είτε με κοσμικό μανδύα, ο Ολοκληρωτισμός πάντα ευαγγελίζεται τη “νεωτερικότητα”, που θα “σώσει” τον κόσμο – εν ανάγκη χωρίς τη θέληση του.
Φέροντας την «απόλυτη αλήθεια» – και επιβάλλοντάς την, εν ανάγκη δια πυρός και σιδήρου…
* Στις αρχές του 19ου Αιώνα, μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα, το αίτημα της “Παγκόσμιας Διακυβέρνησης” είχε πάρει τη μορφή της, αλήστου μνήμης, «Ιεράς Συμμαχία» στην Ευρώπη. Με διακηρυγμένο στόχο να πολεμήσει “τους δίδυμους δαίμονες της Δημοκρατίας και του Εθνικισμού”! Δηλαδή να εξουδετερώσει τα κινήματα εθνικής αφύπνισης και πολιτικής χειραφέτησης όλων των λαών. Και να διαιωνίσει την κυριαρχία των Αυτοκρατοριών μέσα από “υψηλές συνεννοήσεις” μεταξύ τους…
Τελικά η “Ιερά Συμμαχία”, παρ’ ό,τι “Ιερά” και παρ’ ό,τι πανίσχυρη στην εποχή της, συνετρίβη κι αυτή!
Και σήμερα η «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» επιδιώκει κάτι παρόμοιο: να ξεπεράσει τον «κατακερματισμό» του κόσμου σε διαφορές εθνότητες που επιμένουν να «αυτο-κυβερνώνται»! Άκουσον-άκουσον…
Είναι εναντίον των εθνών και – κυρίως – εναντίον της ΑΥΤΟκυβέρνησης των εθνών…
Μπορεί να “ανεχθεί” εθνικές ομάδες ως “πολιτιστικά υπολείμματα” του παρελθόντος, μέσα σε ευρύτερες διοικητικές ενώσεις, αλλά όχι ως αυθύπαρκτες ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ: οντότητες που αυτό-κυβερνώνται.
Κι ενώ είναι αλήθεια ότι όποιος μιλάει στο όνομα ενός «έθνους» είναι πιθανό να είναι και ολίγον… “δικτάτορας”, από την άλλη πλευρά είναι ΒΕΒΑΙΟ, ότι όποιος θέλει να καταργήσει τα έθνη και την αυτοκυβέρνησή τους είναι ΣΙΓΟΥΡΑ τύραννος!
Ή έχει στο μυαλό του να επιβάλλει μια παγκόσμια Τυραννία…
Πράγμα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση και με το σύγχρονο διεθνές σύστημα και το Διεθνές Δίκαιο, που είναι «ΕΘΝΟΚΕΝΤΡΙΚΟ».
Και ο Οργανισμός που εκπροσωπεί όλους τους λαούς της γής ονομάζεται ΟΗΕ, δηλαδή Οργανισμός Ηνωμένων ΕΘΝΩΝ!
Αναγνωρίζοντας πλήρως τα δικαιώματα όλων των εθνών σε αυτοδιάθεση και αυτοκυβέρνηση…
Η Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι μια προσπάθεια επιβολής εξουσίας από τα πάνω! Οι λαοί και τα κράτη θα έχουν περιορισμένες αρμοδιότητες αυτο-ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, όχι αυτο-ΔΙΑΘΕΣΗΣ ή αυτο-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
Θα είναι, στην καλύτερη, τοπικές αυτοδιοικητικές “Νομαρχίες”. Θα μπορούν να εφαρμόζουν διεθνείς νόρμες, όχι να τις αμφισβητούν, όχι να τις αλλάζουν, όχι να τις ανατρέπουν…
Κι όσο πιο «μακριά» είναι οι λαοί από το «κέντρο» της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» κι όσο πιο δύσκολο είναι να παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν τη μοίρα τους, τόσο πιο εύκολο θα είναι να επηρεάζονται τα μεγάλα κέντρα αποφάσεων από τους λιγους και ισχυρούς.
Ένας δυστοπικός Οργουελλιανός κόσμος, διοικητικά κατακερματισμένος και Πολιτικά Μονοπολικός – Απρόσιτος για τους πολλούς και Τυραννικός για όλους.
* Το βασικό επιχείρημα που επικαλούνται οι σύγχρονοι Ολοκληρωτιστές της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» είναι ότι η «νεωτερικότητα» δηλαδή τα ευρωπαϊκά κινήματα που έβγαλαν τον δυτικό κόσμο απο το Μεσαίωνα, έσπασαν τον μεσαιωνικό κατακερματισμό και ένωσαν τους «πληθυσμούς» σε μεγαλύτερες ενότητες.
Άρα, όσο η τεχνολογία εξελίσσεται και η επικοινωνία μικραίνει τις αποστάσεις και πυκνώνει τις επαφές των ανθρώπων, τόσο η τάση για ενοποίηση των πληθυσμών σε μεγαλύτερα πολιτικά σύνολα προχωράει. Με όριο τελικά: την ένωση Ολόκληρου του πληθυσμού της γής σε μια «Παγκόσμια Διακυβέρνηση»…
Αυτά όμως, είναι μόνον η μισή αλήθεια.
Κι ως γνωστόν, η μισή αλήθεια είναι συνήθως ολόκληρο ΨΕΜΑ…
Γιατί ενώ είναι σωστό ότι ο έξοδος της Ευρώπης από το Μεσαίωνα έσπασε τον κατακερματισμό και την απομόνωση των τοπικών πληθυσμών και τους ένωσε σε ευρύτερες ενότητες, η ένωση αυτή έγινε με δημιουργία Εθνών! Δηλαδή ενώθηκαν στο βάση κοινής “αίσθησης του ανήκειν”, κοινής πολιτιστικής ταυτότητας (Γλώσσας, Θρησκείας, αίσθησης καταγωγής) – αλλά και στη βάση κοινής ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑΣ με άλλα έθνη που δημιουργήθηκαν παραδίπλα…
Η νεωτερικότητα προέκυψε όταν δημιουργήθηκαν (ή αναγεννήθηκαν) σύγχρονα ΕΘΝΗ! Κι αυτά με τη σειρά τους:
πρώτον, διέλυσαν τις παλαιές αυτοκρατορίες,
δεύτερον, πολέμησαν και μεταξύ τους
και τρίτον, άρχισαν να διεκδικούν στο εσωτερικό τους δικαιώματα δημοκρατικής διακυβέρνησης…
Η νεωτερικότητα δημιούργησε σύγχρονα έθνη, τα οποία σταδιακά εξελίχθηκαν σε εθνικά κράτη.
Οι μεγάλες δημοκρατικές επαναστάσεις του 18ου και κυρίως του 19ου Αιώνα ήταν επαναστάσεις εθνικής αυτοδιάθεσης και δημοκρατικής διεκδίκησης.
Κι αυτά τα δύο – το εθνικό και το δημοκρατικό – ήταν αλληλένδετα.
Και αξεχώριστα!
Ακόμα κι όπου το “εθνικό” δεν ήταν τόσο προφανές – όπως στη Επανάσταση της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας – ωστόσο κι εκεί ήταν κίνημα Αυτοδιάθεσης, δηλαδή αποκοπής από την “¨Παγκοσμιοποίηση” που αντιπροσώπευε στα μάτια τους η Βρετανική Αυτοκρατορία.
Τα δημοκρατικά κινήματα παντού στον κόσμο ήταν πρωτίστως κινήματα Αυτοδιάθεσης που στρέφονταν ΚΑΤΑ της Παγκοσμιοποίησης της εποχής τους. Δηλαδή κατά των Αυτοκρατοριών ή των Αποικιοκρατικών δυνάμεων μέσα στις οποίες ήταν παγιδευμένα και το ζυγό των οποίων προσπαθούσαν να αποτινάξουν.
Η νεωτερικότητα κινήθηκε αμφισβητώντας την “Παγκοσμιοποίηση”!
Ενώνοντας υποταγμένα έθνη, ώστε να διεκδικήσουν την Ελευθερία τους.
Και κυρίως, διαλύοντας παλαιές Αυτοκρατορίες!
Αυτή η κίνηση ανάδειξης Εθνών δεν σταμάτησε ποτέ!
— Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκαν τα εθνικά κράτη, καθώς κατέρρευσαν παλαιές αυτοκρατορίες στην Ευρώπη.
— Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκαν πολύ περισσότερο τα εθνικά κράτη (από 50 περίπου, όταν δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ έφτασαν τα 150 περίπου μέχρι το 1992), καθώς κατέρρευσαν αποικιοκρατικές δυνάμεις και δημιουργήθηκαν νέα εθνικά κράτη (ως επί το πλείστον) στον Τρίτο Κόσμο.
— Και μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τα κομμουνιστικά καθεστώτα διαλύθηκαν στις εθνικές τους συνιστώσες και εθνικά κράτη πήραν τη θέση τους. Κι έτσι τα κράτη μέλη του ΟΗΕ έχουν φτάσει σήμερα τα 192…
Η νεωτερικότητα κινήθηκε δημιουργώντας συνεχώς εθνικά κράτη.
* Η παγκόσμια διακυβέρνηση επιδιώκει να ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΕΙ την κυρίαρχη ιστορική τάση της νεωτερικότητας, να καταργήσει τα εθνικά κράτη, ή τουλάχιστον να τα υποτάξει. Και μαζί να ακυρώσει και τα επιτεύγματά τους. Γιατί η δημοκρατική ελευθερία άνθισε και ευδοκίμησε μόνον όπου υπήρξαν κοινωνίες με συνοχή, πολιτιστική ταυτότητα και ισχυρά ένστικτα αυτοδιάθεσης.
Μέσα σε παγκοσμιοποιημένες αυτοκρατορίες η δημοκρατία απλώς εξαφανίστηκε…
Σήμερα λοιπόν, ο απώτερος στόχος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης εμφανίζεται με διάφορες μορφές:
— Ανοίγουν τα σύνορα και φέρνουν μιλιούνια παράνομων μεταναστών, επιδιώκοντας να αλλάξουν την εθνική και πολιτιστική σύνθεση σταθερών κοινωνιών…
— Επιδιώκουν, στη συνέχεια, να τους δώσουν πολιτικά δικαιώματα, μέχρι και δικαίωμα ψήφου, ώστε να αλλοιώσουν το εκλογικό σώμα.
— Διαλύουν τον κοινωνικό ιστό αμφισβητώντας την οικογένεια και υποκινώντας ισχυρά ενοχικά σύνδρομα, ιδιαίτερα στις κοινωνίες της Δύσης, και ιδιαίτατα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους. Να ντρέπονται για τους γονείς τους, να ντρέπονται για την ιστορία του λαού τους, να ντρέπονται για το φύλο τους (εκτός κι αν το έχουν… αλλάξει!) Το λεγόμενο woke culture.
Οι άνωθεν υποκινούμενες αυτές εκστρατείες ιδεολογικής μετάλλαξης των δυτικών κοινωνιών, ήδη προκαλούν τρομερές αντιδράσεις, αποτυγχάνουν και σταδιακά εγκαταλείπονται. Αλλά σε κάποιες χώρες τη ζημιά την έχουν ήδη κάνει…
Και το πιο εμφανές πλέον:
Προσπαθούν να εγκαταστήσουν ανίσχυρα ανθρωπάκια σε κυβερνητικές θέσεις, για να τα έχουν του χεριού τους – ενώ αντιπαθούν ισχυρούς ηγέτες εθνικών κρατών. Το έλλειμμα ηγεσίας που παρατηρείται σήμερα στη Δύση δεν είναι εντελώς “συμπτωματικό”…
Το να εκλέγεται στις ΗΠΑ ως Πρόεδρος ένας αποδυναμωμένος πνευματικά γέρος, που προσπάθησαν μάλιστα να τον… επανεκλέξουν, ή το να κυβερνούν τη Γερμανία άτομα όπως ο Σόλτς και η Μπερμποκ, ή το να εκλέγεται με μεγάλη πλειοψηφία ο Στάρμερ στη Βρετανία (και λίγους μήνες μετά να καταρρέει δημοσκοπικά), το να προσπαθούν να εκλέξουν στις ΗΠΑ την Κάμαλα Χάρρις, την οποία το ίδιο το επιτελείο του Μπάϊντεν τη θεωρούσε εντελώς ανεπαρκή και ανυπόφορη (και την είχαν απομακρύνει από το Λευκό Οίκο κατά διαστήματα!) – όλα αυτά δεν είναι πια εντελώς “συμπτωματικά”…
Δεν θέλουν απλώς να καταργήσουν τα εθνικά κράτη και το δικαίωμα των εθνών στην αυτοκυβέρνηση..
Επιδιώκουν να εγκαταστήσουν αχυρανθρώπους σε ηγετικές θέσεις, υπάκουους και αναλώσιμους…
Κι ενώ είναι αλήθεια ότι ισχυροί ηγέτες είναι κάποιες φορές επιρρεπείς σε αυταρχικές συμπεριφορές, οι αχυράνθρωποι σε ηγετικές θέσεις είναι ΠΑΝΤΑ συνταγή υποταγής των κοινωνιών σε τυραννίες…
* Όπου υπάρχουν ισχυροί θεσμοί, οι δημοκρατίες ΔΕΝ κινδυνεύουν από ισχυρούς ηγέτες. Κινδυνεύουν από έλλειψη ηγεσίας.
— Ιστορικά, πρώτη δημοκρατία ήταν η αρχαία Αθήνα, που έφτασε το υψηλότερο σημείο της ακμής της επί Περικλή – και τότε ήταν “ενός ανδρός αρχή”.
— Η Αμερικανική Δημοκρατία θεμελιώθηκε από χαρισματικούς ηγέτες, όπως ο Ουάσιγκτων, ο Τζέφερσον, ο Άνταμς ακόμα και ο Χάμιλτον. Κι αργότερα ο Αβραάμ Λίνκολν.
Στο πρώτο μισό του 20ου Αιώνα έφτασε στην ακμή της με ηγέτη τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Ο οποίος έσωσε τις ΗΠΑ από το χάος της Μεγάλης Κρίσης και τις αναμόρφωσε από τα θεμέλια…
Και στο δεύτερο μισό, με ηγέτη τον Ρόνανλτ Ρέηγκαν.
Επί των ημερών του οποίου οι ΗΠΑ κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο χωρίς να πέσει τουφεκιά…
Όλοι αυτοί στην εποχή τους κατηγορήθηκαν από τους αντιπάλους τους ως …τύραννοι!
Ο δολοφόνος του Λίνκολν, όταν τον πυροβόλησε κραύγαζε Sic Semper tyrannis – Έτσι αρμόζει Πάντα στους Τυράννους!
Τον Ρούσβελτ, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος 22 χρόνια (εξελέγη για πέντε διαδοχικές θητείες, χωρίς να ολοκληρώσει την τελευταία), οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν για τα πάντα: “πολεμοκάπηλο”, “επικίνδυνο Βοναπαρτιστή”, ακόμα και … “Μπολσεβίκο”!
Και τον Ρέηγκαν τον ελεεινολογούσαν ως “ακροδεξιό”, “φασίστα”, “αποτυχημένο ηθοποιό”, “πολεμοχαρή” και “ανάλγητο”…
Όλες αυτές οι ανοησίες έχουν προ πολλού ξεχαστεί.
Γιατί οι δημοκρατίες επιβιώνουν μόνον όσο αναδεικνύουν ισχυρούς ηγέτες.
Και η συστηματική απαξίωση των ηγετών στη Δύση, με παράλληλα ανάδειξη …μικρομεσαίων νάνων μιάς χρήσεως, δεν είναι απλώς σύμπτωμα παρακμής της Δύσης.
Είναι κυρίως παρέμβαση χειραγώγησης της Δύσης και αποδυνάμωσης όλων των επιτευγμάτων της.
Η “Παγκόσμια διακυβέρνηση” είναι ο απώτερος στόχος.
Όπου δεν θα υπάρχουν ισχυρά κράτη και δημοκρατικές κοινωνίες,
δεν θα υπάρχουν ισχυροί και υπεύθυνοι ηγέτες,
θα έχουν αντικατασταθεί από διοικητικές υποδιαιρέσεις
ενός κόσμου αποδυναμωμένου, με κατακερματισμένες “διοικήσεις”
και με σπιθαμιαίους βλαχοδήμαρχους να εναλλάσσονται
σε θέσεις χωρίς πραγματική εξουσία.
Αυτή η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΔΕΝ θα συμβεί!
Ενώ η τάση σήμερα είναι για ένα Πολυ-πολικό κόσμο, προσπαθούν να εγκαταστήσουν μια Μονο-Πολική Τυραννία.
Ενώ η τάση είναι για Multipolarism, επιδιώκουν να εγκαταστήσουν μια αδιαφανή και ανεξέλεγκτη “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”…
Από τον Μαρξιστικής εμπνεύσεως “Προλεταριακό Διεθνισμό” που αποδείχθηκε φενάκη και κατέρρευσε με πάταγο πριν τριανταπέντε χρόνια,
φτάσαμε τώρα στη – “νεοφιλελεύθερης κοπής” – “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”.
Διαφορετικό όνομα και διαφορετικής προέλευσης παρόμοια φενάκη…
Και η Δυστοπία αυτή θα ηττηθεί και θα καταρρεύσει…
Ήδη ηττάται!
Κι όσοι ταυτίζονται μαζί της, θα ηττηθούν επίσης…
Εδώ, στα καθ’ ημάς, ο Γιώργος Παπανδρέου ευαγγελίστηκε για πρώτη φορά τη “Παγκόσμια Διακυβέρνηση” το 2011. Μετά από λίγο πέρασε στην αφάνεια…
Τώρα, ξαφνικά, το θυμήθηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης…
Όχι, δεν έγινε ξαφνικά οπαδός του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού ο ΓΑΠ το 2011. Ούτε βέβαια, ο Κυριάκος σήμερα.
Απλώς δεν κατάλαβαν…
Δυστυχώς.
